Nieuws

Sinds vorige week woensdag ben ik op reis. Samen met Tjitske Weersma ben ik in Kathmandu (Nepal). Indrukwekkend. Ik zie nu met eigen ogen waar ik afgelopen jaren veel over heb gehoord en gelezen. Tegelijkertijd spannend want dit is mijn eerste verre reis sinds het ongeluk.

Voor ik iets schrijf over deze initiatieven, iets over de stad: Kathmandu is een hectische, behoorlijk smerige stad. Het is erg druk in de straten en het is zelden helder vanwege alle stof. De meeste mensen dragen mondkapjes; niet vanwege Corona, maar vanwege het stof. 

We verblijven bij het erg gastvrije echtpaar Asha en Devendra. Zij runnen aan huis de buitenschoolse opvang Second Home Child Outreach Program waar 26 kansarme kinderen worden opgevangen. Verder bieden ze onderdak aan drie studenten die dankzij 4 Smiling Faces (www.4smilingfaces.com) een studiebeurs hebben gekregen.

Een van de andere plekken die we hebben bezocht is de DRC (Disabled Rehabilitation Centre). In dit tehuis wonen zo’n 30 kinderen met een handicap, ziekte of sociale problemen. Zonder de DRC zouden ze waarschijnlijk niet worden geholpen. De kinderen slapen in twee slaapzalen. 10 a 15 meisjes in de ene, 10 a 15 jongens in de andere. Wat direct opviel toen we er binnenkwamen, was de rommel. We begrepen dat er een probleem was met het schoonmaakpersoneel en dat was duidelijk zichtbaar.

4 Smiling Faces heeft er afgelopen jaren een oefenruimte (voor fysiotherapie en andere zaken, zoals muziek maken en studeren) gefinancierd. Deze lag nu vol met bouwmateriaal, omdat het dak kapot was als gevolg van onzichtbare schade opgelopen bij de aardbevingen in 2015. De hele DRC kan wel een goede verfbeurt gebruiken, zo ook de keuken waar bovendien een nieuw groter fornuis hard nodig is.

4SF zal sowieso de opknapbeurt van de keuken bekostigen. Verder is de gemeente gelukkig begonnen met het renoveren van de brug over de rivier waar de DRC op uitkijkt. Door overal balustrades en hekken te plaatsen hoopt de gemeente mensen te ontmoedigen om hier van de brug te springen. Het kan niet zo zijn dat de kinderen hier continu uitzicht hebben op een plek waar mensen ervoor kiezen om hun leven te beëindigen. 

Een ander indrukwekkend bezoek was dat aan de Lotus Family Foundation, waar Bini en Iman onderdak bieden aan 13 voormalige straatkinderen. Er hing een erg prettige sfeer en het was goed merkbaar en zichtbaar dat er alles aan wordt gedaan om de kinderen een veilige en fijne thuishaven te bieden. Heel praktisch konden we direct helpen door een nieuwe wasmachine te schenken. De oude was al 8 maanden stuk en viel niet meer te repareren. Alle handwas vergde veel tijd. Verder kan ook hier de keuken wel een opknapbeurt gebruiken. Het steile laddertje naar de eerste verdieping moet worden vervangen. Dat gaat 4 Smiling Faces mogelijk maken. 

Tenslotte hebben we ook nog twee bezoekjes afgelegd aan het NWCSS-weeshuis dat op loopafstand ligt van onze verblijfplaats. Hier zag het er goed onderhouden uit en was de sfeer ontspannen. Wel was direct duidelijk dat er in de keuken behoefte was aan een extra gaspit en een nieuw tafelblad. We begrepen dat er al een week geen warm eten was gemaakt omdat de gasflessen op waren en er onvoldoende geld was voor nieuwe. Dankzij Poetin zijn ook hier de prijzen van alles, en zeker die van brandstoffen, flink gestegen.

We gaan onderzoeken of er zonnepanelen kunnen worden geïnstalleerd en inductiekookplaten kunnen worden aangeschaft. De zon schijnt hier iedere dag en dat zou het tehuis veel minder afhankelijk maken. Verder wil het personeel hier graag werk maken van een moestuin met ook flink wat fruitbomen, die met de kinderen onderhouden kan worden. 

Het meest indrukwekkende tot nog toe vind ik de verhalen van de (oud)studenten die een studiebeurs van 4 Smiling Faces hebben ontvangen. Dat heeft voor hen het verschil gemaakt tussen geleefd worden (in het geval van de meisjes: uithuwelijking) of zelf leven. Hier maken we het meest zichtbaar verschil. Ik hoop dat we dat voor nog veel jonge mensen kunnen maken. 

Ik ben benieuwd wat we komende weken nog allemaal gaan zien en horen. 

André de Hamer, bestuurslid

#4SmilingFaces     
#Nepal   
#Kinderen      
#GevenIsLeuk

Dag 7: frisse lucht

Vandaag een toeristisch dagje met een uitstapje buiten de stad. We (Asha, Devendra, Gita, André en ondergetekende) zijn naar Sakwo geweest, zo’n 10 kilometer buiten de stad. Daar was de lucht veel schoner; echt heerlijk.

Eerst een tempel bekeken, die in de maand december het middelpunt is van een festival waar honderdduizend mensen op af komen….daar wil je niet bij zijn, want zo groot is het complex niet. Maar zo in alle rust was het leuk en sereen om er even rond te lopen. Daarna uitgebreid en heerlijk geluncht op een terras met uitzicht over de Kathmandu Vallei; vol groene heuvels en weidse landerijen. Heel anders dan in de stad. Dat was genieten.

Maar op een goed moment moesten we toch weer terug naar de stad. Niet zonder reden want einde middag kwamen Suddha (links op de foto boven) en Sita (rechts) op bezoek. Beiden zijn beursontvangers en hebben de geboden kans met beide handen aangepakt. Dat was weer een goed en indrukwekkend gesprek met twee jonge, powervrouwen die precies weten wat ze willen. Mooi, leerzaam en nog gezellig ook.

Top dag!

#4SmilingFaces     
#Nepal   
#Kinderen      
#GevenIsLeuk

Dag 6: indrukwekkend

Vanmorgen gestart in het NWCSS-weeshuis om foto’s te maken van de ‘before’-situatie van de mogelijke projecten die we gaan doen. Dat is altijd leuk want dan kun je na afloop goed zien wat er allemaal is veranderd.

Daarna zijn we naar de Lotus Family Foundation gegaan, waar we warm werden verwelkomd. Eerst geluncht met Iman (de vader van de familie), Tom (vrijwilliger) en natuurlijk in en uitlopende kinderen want die hadden vandaag een dagje vrij van school.

Geheel onverwacht kwam Bini (de moeder van de familie) veel eerder thuis dan verwacht en dat betekende dat we vandaag een van haar grote wensen in vervulling konden laten gaan: een wasmachine. De oude had het 8 maanden geleden begeven en sindsdien moest de was van 15 mensen met de hand worden gedaan. Vervelend en tijdrovend. Dus met ons vieren in de taxi naar een witgoedwinkel om een nieuwe uit te zoeken. We hadden de juiste snel gevonden en die wordt einde week afgeleverd en geïnstalleerd. Bini en Iman zijn er blij mee en ze verdienen het ook echt.

Rehab

Daarna zijn we Imans grote droom gaan bekijken. In zijn jonge jaren is hij zwaar verslaafd geweest aan drugs en alcohol en daar gelukkig goed van hersteld. Hij is al jaren clean en gunt het anderen ook om hun leven weer op de rit te krijgen en de verslaving achter zich te laten.

Daarom is hij samen met enkele vrienden (ook allemaal voormalige verslaafden) een rehabilitatie kliniek begonnen: de Hope Foundation Nepal. Na een jaar van voorbereiding zijn ze 8 maanden geleden begonnen met hun programma. Maar eerst moest het gebouw en de grond eromheen worden opgeknapt, want daar was vroeger een bedrijf gevestigd dat deed in kippen…..

Het was indrukwekkend om te zien wat ze in die hele korte tijd hebben bereikt en neergezet. Evenals om het licht in de ogen van Iman te zien als hij over de ‘rehab’ praat en ons er rondleid; naast zijn familie heeft hij hierin duidelijk zijn passie gevonden. Geweldig!

Keuken

Onder het genot van een drankje ook nog even over alle mogelijke projecten gesproken; vooral over de keuken want die moet nodig een opkikker krijgen. Het is nu een beetje donkere toestand en moet vooral lichter worden, met meer opruimmogelijkheden en makkelijker schoon te maken. Gaan we wat aan doen, de plannen worden gesmeed.

Het was weer een mooie dag!

#4SmilingFaces     
#Nepal   
#Kinderen      
#GevenIsLeuk

Dag 5: de meiden

Ze hebben ons uitgebreid vertelt over het werken tijdens de pandemie: het was hard werken, leerzaam, dodelijk vermoeiend met veel verdriet en veel plezier. Meiden, net als alle andere eerstelijns Covid-hulpverleners overal ter wereld: hulde voor jullie inzet. 🙏🏽 Jullie verdienen allemaal een🥇.

Behalve serieus was het ook gewoon gezellig om hen weer te zien en bij te kletsen. Deze drie dames ken ik vanaf het eerste jaar (2008) dat ik in Nepal kwam en het is mooi om te zien hoe empowert ze nu zijn. Ik ben apetrots op hen. Go girls!

DRC

Nadat Lhamu en Tshering vertrokken voor hun middagdienst, is Ali met ons meegelopen naar de DRC, waar zij (net als Lhamu en Tshering) jaren heeft doorgebracht. Super leuk om een deel van de kinderen weer te zien, en staf natuurlijk. Op dit moment wonen er 26 kinderen in de DRC, omdat er in verband met Covid-19 van de overheid niet meer mogen wonen. Daarnaast zijn er nog 15 kinderen bij hun familie buiten de stad, die ook daar worden ondersteund door de DRC met eten, kleding en bijvoorbeeld schoolgeld en middelen.

Los van het weerzien met oude vrienden was de staat van de DRC een beetje een shock. Ik ken het niet anders als een schoon en opgeruimd tehuis, maar dat was het niet. Het was rommelig door werkzaamheden, maar vooral door de bladderende verf op de muren binnen en buiten zag het er niet goed uit. Als de werkzaamheden klaar zijn, moet er flink worden opgeruimd en dan gestuct en geschilderd. En gelukkig zijn ze al op zoek naar een betere schoonmaker, want de proeftijd van de huidige wordt zeker niet verlengd. Ook hier is weer genoeg te doen voor 4 Smiling Faces

Durbar Square

Einde van de middag zijn we met Asha en Devendra mee geweest naar Durbar Square, een van de toeristische hoogtepunten van Kathmandu dat bij de aardbevingen van 2015 zwaar is beschadigd. Nog altijd is men flink aan het restaureren wat het gebied nog chaotischer en rommeliger maakt dan normaal. Een paar ontmoetingen latere met opdringerige toeristengidsen, een bewaker en ober later en we zijn weer vertrokken. Nou ja, kunnen we in ieder geval zeggen ‘Been there, done that’. We haven’t got the T-shirt!

Een enerverende dag.

#4SmilingFaces     
#Nepal   
#Kinderen      
#GevenIsLeuk

⬅️ En ondertussen geniet mijn allerliefste liefste Maus bij Imke en Merel op het terras van het zonnetje 😍

(Ooohhhhh, lekker blond van mij 🙄. Dit blogje had dus gisteren al online gemoeten 🙃. Lang leve het slaapgebrek door tijdsverschil. Hopelijk gaat het snel over!)

Dag 4: onverwacht weerzien

Na een wederom lange, gebroken en deels slapeloze nacht vanmorgen relaxt gestart met de dag. In de loop van de ochtend zijn we met Asha naar het NWCSS-weeshuis geweest dat hier op vijf minuten lopen vandaan ligt. We werden meteen verwelkomd door Ajush, die enthousiast naar buiten kwam gerend nadat hij ons vanaf het balkon had zien aankomen. Dat is wat je noemt een warm welkom.

Toen we aankwamen kregen de kinderen ‘poetsles’ van drie Franse mondhygiënistes. Dat gaf Asha de gelegenheid om ons een rondleiding te geven door het gebouw dat behoorlijk wat upgrades heeft gekregen. Dat is altijd goed. Wat is er gedaan:

• De buitenkant van het pand is (eindelijk) gestuct en geschilderd.
• Er is een muur en een goed sluitend hek aangelegd, zodat niet iedereen zomaar kan binnenlopen.
• Er is ruimte geschapen voor een ‘bewaker’; een volwassene die goed in de gaten kan houden wie er komt en gaat.
• Binnen de achterwand van het gebouw (ingestort bij de aardbevingen van 2015) is herbouwd.
• Er is een extra etage in gebruik genomen, zodat er ruimte is voor een workshop. Al mogen ze die wel wat netter achterlaten…

We vonden echter ook nog diverse punten, die verbetering behoeven. Dan moet je vooral denken aan voorzieningen in de keuken. Onze projectenlijst voor de komende tijd groeit en groeit en daar zijn we blij mee, want met praktische stappen helpen w het tehuis en de kinderen die er wonen verder.

Stoepa

Daarna naar de stoepa geweest voor onze dagelijkse dosis ‘chillen met view’ in wat nu al ons stamcafé is. En het was opnieuw heerlijk. Op de terugweg pickten Asha en Devendra ons op en konden we instappen. Ze waren naar het vliegveld geweest om een vriend van hun zoon Sushant (die al jaren in Australië woont en werkt) op te halen en ergens af te leveren. Maar dat bleek een leugen, want er kwam geen vriend, maar Sushant zelf! Het bleek een verrassing die al maanden was voorbereid door hun kinderen en pleegkinderen. Iedereen was totaal flabbergasted.

In de middag hebben we een wandeling gemaakt door de omgeving, want in Kathmandu is altijd wat te zien. Nadat we bij het lokale supermarktje wat chips hadden gekocht hebben we al snackend gerummikupt. Uiteraard heb ik weer grandioos verloren.

Het was weer een mooie dag!

#4SmilingFaces     
#Nepal   
#Kinderen      
#GevenIsLeuk

Dag 3: oude vrienden

Na een lange, maar gebroken (leve het tijdsverschil 😵) nacht vanmorgen na het ontbijt naar Boudhanath Stoepa geweest. Al jaren een van mijn meest favoriete plekken in Nepal. Nu extra leuk omdat het niet druk is; er zijn vooral locals (in dit geval vooral Tibetanen die met hun mala’s en gebedsmolens een bijzondere aanblik zijn) en af en toe een verdwaalde toerist, zoals ondergetekende.

Na een rondje stoepa zijn we neergestreken op het dakterras van het Paradise café, met een top uitzicht op de stoepa en iedereen die daar zijn rondjes omheen loopt. Daar ook ons dagelijkse potje scrabble gespeeld en dat is toch net even anders met uitzicht op een werelderfgoed. 😍

Lotus Family

In de middag op bezoek geweest bij Iman en Bini van de Lotus Family Foundation. Een blij weerzien met goede vrienden. Uitgebreid bijgepraat en natuurlijk kreeg we een rondleiding. Het resultaat was meteen een lijst met projecten waarmee dit bijzondere stel (dat naast hun eigen zoon zorgt voor 12 pleegkinderen) echt verder kunnen helpen. Later meer daarover.

Verjaardag

Terug op de thuisbasis was het verjaardagsfeest in de buitenschoolse opvang in volle gang met zang en dans, lekker eten en natuurlijk taart. Super leuk om hele blije kids te zien. Het is echt een compliment aan Asha, Devendra, Gita en hun team dat sommige kinderen echt al jaren komen. Geweldig!

#4SmilingFaces     
#Nepal   
#Kinderen
#GevenIsLeuk

Dag 1: reizen

Eindelijk! Na meer dan drie jaar ben ik terug in Nepal. Het voelt als thuiskomen. Het lijkt wel of ik nooit weg ben geweest. En het mooie is dat dit keer 4 Smiling Faces-bestuurslid André de Hamer er ook bij is. Na al die jaren er over horen en lezen, ziet hij nu met eigen ogen voor en met wie we hier werken. Dat is van onschatbare waarde.

Maar om in Nepal te zijn, moet je er eerst komen en post-Covid reizen naar buiten Europa vergt het nodige papierwerk. Formuliertje hier, verklaring daar en dat soort dingen. Je moet er wat voor doen, maar dan mag je eindelijk gaan.

De vlucht Amsterdam-Dubai was top; vier stoel met z’n tweeën. Dubai-Kathmandu was het betere vleesvliegen, maar gelukkig zaten we aan de linkerkant bij het raam en dat betekent dat je de majestueuze bergen van de Himalaya al van veraf fier boven de wolken kunt zien. Altijd spectaculair en adembenemend. Dan is vleesvliegen opeens een heel stuk minder vervelend.

Dag 2: aankomst

De aankomst op de luchthaven was meteen al het bewijs dat Nepal tijdens Covid niet heeft stilgestaan. Zo is de douanecontrole veel strenger, compleet met vergelijkend pasfoto onderzoek en het afnemen van duim/vingerafdrukken. Geloof me, dat ging voorheen heel anders. Wachtende in de rij, las ik dat de beveiliging van de luchthaven in samenwerking met de Verenigde Naties en de Verenigde Staten is verbeterd. Toen snapte ik ineens waar die duim/vingerafdrukken vandaan kwamen.

Er is nu ook een heuse aankomsthal waar afhalers tegen betaling binnen mogen wachten op hun bezoek. Een hele verandering in vergelijking tot vroeger: toen stapte je naar buiten en werd je opgewacht door een zee van duizenden mensen. Ophalers, taxichauffeurs, reisorganisaties en zo. Complete chaos! Nu stond Asha, mijn vriendin en gastvrouw gewoon opeens voor mijn neus.

We zijn naar huis gegaan waar we na een drankje meteen even zijn gaan slapen. Althans dat was het idee, maar dat lukte niet. Lang leve het tijdverschil. Maar was wel goed om even bij te komen van een slapeloze nachtvlucht.

Wandeling

’s Middags een wandeling gemaakt door de omgeving, die door de Lonely Planet steevast en niet ten onrechte wordt omschreven als ’the ugly suburb’. Het is inderdaad niet mooi, maar wel heel Kathmandu en heel Nepal en dus eigenlijk gewoon prachtig. Uiteraard trokken we overal de aandacht; er komen in dit deel van de stad sowieso weinig buitenlanders, maar nu helemaal niet. Blijft toch raar al die blikken die ons volgden.

Buitenschoolse opvang

Einde middag was er de eerste kennismaking met de kinderen van de buitenschoolse opvang SHCOP die is gehuisvest op de begane grond van de woning van Asha en haar echtgenoot Devendra, de ogen en oren van 4 Smiling Faces in Nepal. Veel bekende gezichten natuurlijk en ook veel nieuwe. Uiteraard moest ik meteen namen noemen; dat ging niet vlekkeloos, maar het was wel een 6,5, zeiden de kids.

Gita

’s avonds vielen de schellen ons echt voor de ogen en dronken we na het eten nog een bakje chai. Heerlijk. Gemaakt door Gita, de pleegdochter van Asha en Devendra en een van de jonge mensen die met een 4 Smiling Faces-studiebeurs aan de weg timmert. Ze vertelde ons haar indrukwekkende verhaal, waarop ik later terugkom.

Dat was het einde van dag 1 back in Nepal. Zo blij om hier weer te zijn.

#4SmilingFaces     
#Nepal   
#Kinderen      
#GevenIsLeuk