Terug in Nederland

Na drie weken in Nepal, zijn Tjitske en ik onlangs veilig teruggekeerd in Nederland. Tijd voor een korte terugblik.

Laat ik met het belangrijkste beginnen: het is me afgelopen drie weken duidelijk geworden dat we met 4 Smiling Faces echt een verschil maken in het leven van een behoorlijke groep kinderen en studenten in Kathmandu. Bijvoorbeeld door de tehuizen beter te maken, door de studiebeurzen en het onderdak of door het zorgen voor cadeaus en lekkers voor de maandelijkse verjaardagen. Het zit namelijk zo: van veel kinderen is de precieze geboortedatum onbekend, wordt de maand waarin ze als vondeling gevonden zijn als verjaardagsmaand gekozen en wordt dat op eenn dag voor het hele groepje van die maand gevierd. We helpen verder met de aanleg van moestuinen waardoor er beter gegeten kan worden of met de aankoop van een wasmachine. Het motiveert om door te gaan en zo een nog grotere groep te kunnen bereiken en helpen.

Het is me verder duidelijk geworden dat Nepal een prachtig land is, maar tegelijkertijd een land met een weinig prettige samenleving. Het leven is er keihard. Neem bijvoorbeeld het kastenstelsel, dat officieel niet meer bestaat maar desondanks nog alom aanwezig is. Heb je de pech om in een lage kaste te zijn geboren, dan begin je direct met een zeer moeilijk te overbruggen achterstand: je hebt dan minder kans op een goede opleiding, goed voedsel, etc.

Het verkeer is een ander voorbeeld. Hier geldt het recht van de sterkste of beter: de brutaalste. We zijn vaak in taxi’s gestapt – veelal afgetrapte oude autootjes – en dan kreeg je te horen dat veiligheidsgordels niet nodig waren (en het dus ook vaak niet meer deden). Ik was altijd blij om ook weer heelhuids uit te stappen na een tocht over de standaard slecht onderhouden straten van Kathmandu. De chauffeurs hebben het trouwens niet breed. Omdat er veel te veel taxi’s zijn (concurrentie), zijn de prijzen laag – denk aan een paar euro voor een half uur door de stad rijden – terwijl de brandstofprijzen wel enorm zijn gestegen. Een flinke fooi werd dus altijd gewaardeerd.

3 weken Nepal helpt ook enorm om eigen ongemakjes te relativeren. Ik heb als erfenis van het ernstig ongeluk dat ik twee jaar geleden heb gehad last van zogenaamde ‘restschade’ (dit zijn de woorden van mijn neuroloog): een paar spieren doen het niet meer zo goed omdat ze verkeerd worden aangestuurd door zenuwen (en dus door de hersenen). Dat is irritant maar stelt in vergelijking met de ongemakken die we in Nepal hebben gezien helemaal niets voor. Voor mij een erg nuttige eyeopener. Ik heb me afgelopen weken sowieso vaak bedacht dat ik alle reden heb om buitengewoon dankbaar te zijn, want zo’n ongeluk zou ik nooit hebben overleefd als ik dat in Nepal had gehad. Ik beschouw mezelf dan ook vooral als enorme geluksvogel.

Dat geldt denk ik voor ons allemaal: wat een geluk we hebben dat we in Nederland leven. Niet dat hier alles perfect is, maar vrijwel alles is hier in Nederland heel veel beter geregeld dan in Nepal. Nog een keer mijn eigen situatie als voorbeeld. Ik had/heb het geluk dat verzekeringen me sinds mijn ongeval hebben bijgestaan. Zoiets bestaat niet in Nepal. Met vrij gruwelijke gevolgen. Het komt daar voor (en we hebben dit van drie verschillende mensen gehoord, dus ik ben bang dat het waar is) dat iemand na een aanrijding opnieuw wordt overreden in de hoop dat dit tot de dood leidt. De dader draait namelijk op voor de kosten van het slachtoffer en een dood slachtoffer is veel goedkoper dan een zwaargewond slachtoffer. Deze praktijk is officieel verboden, maar in de praktijk gebeurt het nog steeds. Te gek voor woorden, maar het komt nog steeds voor.

Ik eindig met wat ik het meest indrukwekkend vond en dat waren de verhalen van de studenten die dankzij 4 Smiling Faces kunnen studeren en in hun onderhoud worden voorzien. We hebben er veel gesproken en telkens als de vraag kwam ‘hoe denk je dat je leven er uit zou hebben gezien zonder deze steun’ viel de stilte of kwamen de tranen. Een studente verwoorde het erg mooi: ‘My life would have been dark, so very dark’.

Ik ben erg blij dat ik mee ben gegaan op deze reis en wil Tjitske hierbij nogmaals bedanken voor het feit dat zij het aangedurfd heeft om mij als reisgenoot mee te nemen. Ik hoop dat ik met inzet voor de stichting wat terug kan blijven doen. Help mee om hen te helpen! Gebruik daarvoor de roze donatieknop rechts op deze website.

André de Hamer, bestuurslid