Aardbeving

Zes jaar geleden was het dat de wereld voor mij even stilstond. Een vriendin appte: ‘heb je ’t al gehoord? Er was een aardbeving in Nepal’. Ik schrok me een ongeluk, want als dat bericht in de Nederlandse media opduikt, moet het wel heel erg zijn. Want normaalgesproken is Nepal geen nieuw in Nederland. Die zaterdag dus wel en dat voorspelde niet veel goeds. De aardbeving was heftig, 7,4 op de schaal van Richter en was het begin van een lange periode met heel veel heftige naschokken.

De gevolgen van de bewegende aarde waren enorm: vele doden, gewonden, ontheemden, kapotte huizen, verwoeste huizen en levens. Levensveranderd voor velen omdat ze familie, vrienden, huis en haard verloren. Ook voor 4 Smiling Faces was het een ingrijpende gebeurtenis. De belangrijkste vraag dat weekend was uiteraard: hoe is het met de kinderen, hun begleiders, onze vrienden en de plekken waar zij wonen? Na de langste 72 uur aller tijden kwam er eindelijk goed nieuws: er waren gewonden maar godzijdank niet al te ernstig en geen doden! Wel was er veel schade aan gebouwen; hoewel dat niet leuk is (understatement), was het toch een opluchting.

Zes jaar later zijn de sporen van de aardbevingen nog altijd zichtbaar en vooral voelbaar. Liggend in een aardbevingsgebied maakt dat Nepali altijd gewend zijn aan lichte aardbevingen, die geregeld voorkomen.
Maar tot 2015 was er al heel lang geen grote klap geweest, waardoor het acute gevaar van en risico op aardbevingen naar de achtergrond was verdwenen. Sinds 2015 is dat nare gevoel weer helemaal terug. Het raakt het basisveiligheidsgevoel als je niet zeker kan zijn van vaste grond onder je voeten. Dat doet wat met mensen.

En anno 2020/1 krijgen ze de pandemie er nog eens overheen. 4 Smiling Faces beschouwt het als een eer en een voorrecht om onze kinderen, hun begeleiders en de tehuizen ook en vooral in deze moeilijke omstandigheden bij te staan. Ook nu. Helpt u ons mee hen te helpen?