De DRC-keuken voed al jaren dagelijks 55+ kinderen en hun begeleiders. Het zeer smakelijke en voedzame eten wordt klaargemaakt op een 2pitsfornuis. Na jaren trouwe dienst is dat niet meer te repareren en aan vervanging toe.
Wat is de oplossing?
De oplossing is aanschaf en installatie van een nieuw fornuis met drie pitten en de aanleg van de daarvoor noodzakelijke schoorsteen.
Wat is het resultaat?
Een nieuw, veilig fornuis met een extra pit waardoor er sneller en beter kan worden gekookt voor nog meer mensen.
In 2018, as one of our first projects in the DRC we installed a solar system for the hot water supply; the children no longer had to take a cold showers. Since then, repairs and maintenance have been carried out, and damage from the 2015 earthquakes was repaired. In 2022 the system no longer functioned properly, the children were taking cold showers again.
What is the solution?
The solution is carrying out major maintenance and repairs.
What is the result?
The solar system is working as it should again and the hot water supply has been restored. No more cold showers.
In 2008 hebben we (als een van onze eerste projecten) een zonne-energie systeem aangelegd in de DRC, zodat de kinderen voortaan een warme douche konden nemen. Na de aardbevingen van 2015 hebben we het systeem laten repareren. Anno 2022 zijn enkele van de buizen kapot en daardoor werkt het systeem niet goed meer. De kinderen staan dus weer onder een koude douche.
Wat is de oplossing?
De oplossing is aanbrengen van enkele nieuwe buizen en nog wat kleine reparaties en upgrades.
Wat is het resultaat?
Het resultaat is dat het solar systeem weer werkt zoals het hoort en de kinderen weer een warme douche kunnen nemen.
Het pleisterwerk in de kinderkamer van de DRC is verouderd, vervallen, lelijk en onvoldoende. Behalve dat het er niet uitziet en de indruk geeft van gebrek aan zorg, is het ook onveilig: vocht komt door de muren naar binnen. Dat is niet alleen oncomfortabel, maar veroorzaakt ook een slechte atmosfeer met vocht, muffigheid en schimmel. Altijd ongezond, maar zeker als het om kwetsbare kinderen gaat.
Voor het pleisterwerk werd aangebracht zag het er zo uit.
Wat is de oplossing?
De oplossing is het aanbrengen van vochtwerend pleisterwerk aan de binnen- en buitenkant.
Stand van zaken 10 juni 2022Stand van zaken 18 juni 2022.Tijdens het drogen van het pleisterwerk wordt de electra geüpdatet en weggewerkt.Stand van zaken 15 juli; eerste laag schilderwerk.
Wat is het resultaat?
Het nieuwe pleisterwerk zorgt voor verdwijning van het vochtprobleem in de kinderkamers, de muffe lucht, schimmel en bedompte atmosfeer. Een algehele verbetering van het binnenklimaat in de kinderkamers en daar vaart iedereen wel bij.
The plasterwork in the children’s rooms of the DRC is outdated, dilapidated, ugly and inadequate. In addition to looking unsightly and giving the impression of lack of care, it is also unsafe: moisture enters through the walls. This is not only uncomfortable, but also creates a bad atmosphere with damp, musty air and mould. Always unhealthy, but especially when it is a space for vulnerable children.
This is how it looked before the plasterwork was done.
What is the solution?
The solution is to apply moisture-resistant plaster on the inside and out.
State of affairs June 10th 2022State of affairs June 18th 2022 After drying, everything will be painted.
What is the result?
The new plasterwork removes the moisture problem from the children’s rooms, the stale air, mold and stuffy atmosphere. An overall improvement of the indoor climate in the children’s rooms and from that, everyone benefits.
Onze onvolprezen ambassadeur Wilco van Rooijen en zijn klimmaat Cas van de Gevel hebben in 2022 weer iets bijzonders gedaan. Heel bijzonder. Uniek zelfs. Zij zijn zo ‘clean’ mogelijk ’s werelds derde hoogste berg de Kanchenjunga (8586 meter, Sikkim, Nepal) beklommen.
In 2018 deden Wilco en Cas een eerste poging om deze Himalaya-reus te bedwingen. Toen haalden ze de top net niet. Dit jaar gaan ze samen in de herkansing.
Het beklimmen van een 8000-der is sowieso een heel bijzondere prestatie, maar Wilco en Cas doen het helemaal anders dan anderen. Als altijd maken ze geen gebruik van extra kunstmatige zuurstof. Eerst gingen ze 3 weken acclimatiseren op de Mera Peak (6466m, Nepal) en daarna direct door naar het Kanchenjunga-basiskamp (5100m). Van daaruit gingen ze met 2 tenten, een bivak en zonder sherpa’s hopelijk naar de top.
Met deze bijzondere expeditie vroegen Wilco en Cas aandacht en zamelen geld in voor drie mooie, duurzame doelen, waarvan 4 Smiling Faces er een is. 🙏🏽 Wij zijn zeer vereerd dat Wilco en Cas net als in 2018 ook deze expeditie weer aan ons – en vooral aan de kinderen in Nepal – denken. Met de opbrengst willen we studiebeurzen mogelijk maken voor jongeren zonder enig vangnet, zodat ze een mooie toekomst tegemoet gaan. Help net als Wilco en Cas ook mee!
Our unsurpassed ambassador Wilco van Rooijen and his climbing buddy Cas van de Gevel have done something special again this year. Very special. Unique even. They climbt the world’s third-highest mountain, the Kanchenjunga ( 8586 meters, Sikkim, Nepal) as ‘cleanly’ as possible.
In 2018, Wilco and Cas made a first attempt to conquer this Himalayan giant. They didn’t make it all the way to the top. This year they are going for a rematch.
Climbing a 8000+ mountain is always a very special achievement, but Wilco and Cas do it completely differently than other mountaineers. As always, they won’t use additional artificial oxygen. Their expedition started with 3 weeks acclimatization weeks on the Mera Peak (6466m, Nepal) and from there they went directly to Kanchenjunga base camp (5100m). With 2 tents, a bivouac and without Sherpa’s they hoped to reach the top.
With this special expedition, Wilco and Cas drew attention and collect money for three beautiful, sustainable goals, of which 4 Smiling Faces is one. 🙏🏽 We are very honoured that Wilco and Cas are thinking of us – and especially of the children in Nepal – again in this expedition, just like in 2018. We’ll use the proceeds to make study grants possible for young people without any safety net, so that they can have a bright future. Will you help, just like Wilco and Cas?
During the corona pandemic, fruits and vegetables in Nepal became increasingly scarce, more expensive and of lower quality. Border closures and other restrictions did not help. Asha and Devendra from the after-school care are not giving up. On the contrary: with everything that was available, they started a vegetable garden on the roof terrace.
The high-altitude vegetable garden was a great success: enough fresh, unsprayed vegetables were grown to provide for the 25 children (and their immediate families). And that was badly needed, because these families are very poor and had/have no reserves; they were completely dependent on aid to survive the pandemic, which they did not receive from the government.
After two years of intensive use, the vegetable garden is due for an upgrade, so that much more yield is generated and thus more children (and their immediate families) can be helped. This saves the recipients a lot of costs and is healthy too.
In addition, the vegetable garden is used to teach the children and their parents to grow vegetables themselves. Even if you have limited space, you can grow some vegetables yourself. #every bit helps.
What is the solution?
Financing various materials needed to take the rooftop vegetable garden to the next level: planting bags; racks for twice the space for growing, potting soil, tools, seeds and plants.
What is the result?
More produce = more healthy vegetables for more children and their immediate families. That is cheaper and above all healthier for the recipients.
Practical education how to grow your own vegetables = paying it forward.
State of affairs april 202State of affairs mei 2022
Tijdens de corona pandemie werden groenten en fruit in Nepal steeds schaarser, duurder en minder van kwaliteit. Grenssluitingen en andere beperkingen hielpen niet. Asha en Devendra van de buitenschoolse opvang zijn niet bij de pakken neer gaat zitten. In tegendeel: met alles wat voorhanden was zijn zij een moestuin begonnen op het dakterras.
De hooggelegen moestuin werd een groot succes: er werden genoeg verse, onbespoten groenten gekweekt om de 25 kinderen (en hun directe families) te voorzien. En dat was hard nodig, want deze gezinnen zijn straat arm en hadden/hebben geen reserves; ze waren voor het overleven van de pandemie volledig afhankelijk van hulp en die kregen zij niet van overheidswege.
Na twee jaar intensief gebruik, is de moestuin toe aan een upgrade, zodat er veel meer opbrengst wordt gegenereerd en daarmee meer kinderen (en hun directe families) kunnen worden geholpen. Dat bespaart de ontvangers veel kosten en is nog gezond ook.
Daarnaast wordt de moestuin gebruikt om de kinderen en hun ouders te leren om zelf groenten te verbouwen. Ook als je maar beperkt ruimte hebt, kun je een beetje groente zelf verbouwen. #allekleinebeetjeshelpen.
Wat is de oplossing?
Financiering van diverse materialen die nodig zijn om de dakmoestuin naar een hoger plan te trekken: an plantzakken; rekken voor tweemaal zoveel ruimte om te kweken, potgrond, gereedschap, zaden en planten.
Wat is het resultaat?
Meer opbrengst = meer gezonden groenten voor meer kinderen en hun directe familie. Goedkoper en vooral gezonder voor de ontvangers. Praktijkonderwijs hoe je je eigen groenten kan kweken = paying it forward.
Stand van zaken april 2022Stand van zaken 12 mei 20221Stand van zaken 23 juni 2022
Na drie weken in Nepal, zijn Tjitske en ik onlangs veilig teruggekeerd in Nederland. Tijd voor een korte terugblik.
Laat ik met het belangrijkste beginnen: het is me afgelopen drie weken duidelijk geworden dat we met 4 Smiling Faces echt een verschil maken in het leven van een behoorlijke groep kinderen en studenten in Kathmandu. Bijvoorbeeld door de tehuizen beter te maken, door de studiebeurzen en het onderdak of door het zorgen voor cadeaus en lekkers voor de maandelijkse ‘verjaardagen’. Het zit namelijk zo: van veel kinderen is de precieze geboortedatum onbekend, wordt de maand waarin ze als vondeling gevonden zijn als ‘verjaardagsmaand’ gekozen en wordt dat op één dag voor het hele groepje van die maand gevierd. We helpen verder met de aanleg van moestuinen waardoor er beter gegeten kan worden of met de aankoop van een wasmachine. Het motiveert om door te gaan en zo een nog grotere groep te kunnen bereiken en helpen.
Het is me verder duidelijk geworden dat Nepal een prachtig land is, maar tegelijkertijd een land met een weinig prettige samenleving. Het leven is er keihard. Neem bijvoorbeeld het kastenstelsel, dat officieel niet meer bestaat maar desondanks nog alom aanwezig is. Heb je de pech om in een lage kaste te zijn geboren, dan begin je direct met een zeer moeilijk te overbruggen achterstand: je hebt dan minder kans op een goede opleiding, goed voedsel, etc.
Het verkeer is een ander voorbeeld. Hier geldt het recht van de sterkste of beter: de brutaalste. We zijn vaak in taxi’s gestapt – veelal afgetrapte oude autootjes – en dan kreeg je te horen dat veiligheidsgordels niet nodig waren (en het dus ook vaak niet meer deden). Ik was altijd blij om ook weer heelhuids uit te stappen na een tocht over de standaard slecht onderhouden straten van Kathmandu. De chauffeurs hebben het trouwens niet breed. Omdat er veel te veel taxi’s zijn (concurrentie), zijn de prijzen laag – denk aan een paar euro voor een half uur door de stad rijden – terwijl de brandstofprijzen wel enorm zijn gestegen. Een flinke fooi werd dus altijd gewaardeerd.
3 weken Nepal helpt ook enorm om eigen ongemakjes te relativeren. Ik heb als erfenis van het ernstig ongeluk dat ik twee jaar geleden heb gehad last van zogenaamde ‘restschade’ (dit zijn de woorden van mijn neuroloog): een paar spieren doen het niet meer zo goed omdat ze verkeerd worden aangestuurd door zenuwen (en dus door de hersenen). Dat is irritant maar stelt in vergelijking met de ongemakken die we in Nepal hebben gezien helemaal niets voor. Voor mij een erg nuttige eyeopener. Ik heb me afgelopen weken sowieso vaak bedacht dat ik alle reden heb om buitengewoon dankbaar te zijn, want zo’n ongeluk zou ik nooit hebben overleefd als ik dat in Nepal had gehad. Ik beschouw mezelf dan ook vooral als enorme geluksvogel.
Dat geldt denk ik voor ons allemaal: wat een geluk we hebben dat we in Nederland leven. Niet dat hier alles perfect is, maar vrijwel alles is hier in Nederland heel veel beter geregeld dan in Nepal. Nog een keer mijn eigen situatie als voorbeeld. Ik had/heb het geluk dat verzekeringen me sinds mijn ongeval hebben bijgestaan. Zoiets bestaat niet in Nepal. Met vrij gruwelijke gevolgen. Het komt daar voor (en we hebben dit van drie verschillende mensen gehoord, dus ik ben bang dat het waar is) dat iemand na een aanrijding opnieuw wordt overreden in de hoop dat dit tot de dood leidt. De dader draait namelijk op voor de kosten van het slachtoffer en een dood slachtoffer is veel goedkoper dan een zwaargewond slachtoffer. Deze praktijk is officieel verboden, maar in de praktijk gebeurt het nog steeds. Te gek voor woorden, maar het komt nog steeds voor.
Ik eindig met wat ik het meest indrukwekkend vond en dat waren de verhalen van de studenten die dankzij 4 Smiling Faces kunnen studeren en in hun onderhoud worden voorzien. We hebben er veel gesproken en telkens als de vraag kwam ‘hoe denk je dat je leven er uit zou hebben gezien zonder deze steun’ viel de stilte of kwamen de tranen. Eén studente verwoorde het erg mooi: ‘My life would have been dark… so very dark’.
Ik ben erg blij dat ik mee ben gegaan op deze reis en wil Tjitske hierbij nogmaals bedanken voor het feit dat zij het aangedurfd heeft om mij als reisgenoot mee te nemen. Ik hoop dat ik met inzet voor de stichting wat terug kan blijven doen. Help mee om hen te helpen! Gebruik daarvoor de roze donatieknop rechts op deze website.
Na afloop van onze drie weken in Nepal is het tijd om de balans op te maken. Wie de dagelijkse blogjes over ons verblijf heeft gelezen, krijgt mogelijk de idee dat het grotendeels koek en ei is hier. Mocht dat zo zijn, dan heb ik jullie lezers onbewust en ongewild op het verkeerde been gezet. Zonder kwade bedoelingen, maar ik hou ondanks alles van land en volk en ben nu eenmaal een fles-half-vol-mens en zie het liefst het positieve in mensen en mijn omgeving.
Deze blogjes zijn eerst en vooral geschreven om per dag aan gegeven wat we hebben gedaan. Voor het ordenen van de achterliggende gedachten en gevolgen voor het werk van 4 Smiling Faces heb ik meer tijd nodig om die helder voor ogen te krijgen. Die helderheid is er nu en wil ik graag met jullie delen.
Nepal
Na een noodgedwongen bezoek-pauze van ruim drie jaar ervaar ik de terugkeer in Nepal, en vooral in de hoofdstad Kathmandu, als tamelijk schokkend. Waarom? Omdat er in die jaren weinig is veranderd. Het is nog steeds dezelfde chaotische, luidruchtige en vervuilde stad die het eerder ook was: slechte wegen met goede stukken, goede wegen met slechte stukken; overal zwerfvuil, echt tonnen; stof en smog. Verder onvoltooide infrastructuurprojecten die zo mooi leken toen er mee werd begonnen, maar op 60-80% geheel of volledig zijn stilgevallen. Dat laatste heeft met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te maken met een hardnekkig en kennelijk moeilijk uitroeibaar probleem: corruptie.
En dan heb ik het nog niet eens over de overvloed aan bewijs voor menselijk en dierenleed: je hoeft in Kathmandu niet goed je best te doen om mensen te zien die weinig of niets hebben en je struikelt zowat over de verwaarloosde en vaak gewonde straathonden. Die beelden zijn echt hartverscheurend.
Het moge duidelijk zijn dat – net als elders in de wereld – de afgelopen twee coronajaren in Nepal niet gemakkelijk zijn geweest. Want ook hier heeft de pandemie hard en onverbiddelijk toegeslagen. Desondanks zou je toch iets van vooruitgang willen en moeten zien; in ieder geval meer dan verscherpte douanecontrole op het vliegveld en de upgrade van het luchthavengebouw.
Wat hier in Kathmandu overduidelijk zichtbaar is, is het totale gebrek aan zorg en verantwoordelijkheidsgevoel voor de openbare ruimte. Ik moet de eerste vuilnisbak nog ontdekken. Uitzonderingen daargelaten laten de meeste mensen hun afval gewoon uit hun handen vallen; gaten in het wegdek worden vakkundig omzeilt, maar niet gerepareerd; de slechte toegankelijkheid en begaanbaarheid van stoepen zijn totaal geen issue. Dat is gewoon zo en wordt voor kennisgeving aangenomen.
Dat is de omgeving waarin de tehuizen die we ondersteunen opereren. Het is de dagelijkse werkelijkheid voor de kinderen en jonge mensen die we helpen. Het is ook deels de verklaring (lees geen excuus) voor de situatie in de tehuizen.
DRC
Zoals aangegeven in mijn bijdrage van 10 april was ik ‘een beetje in shock’ over de situatie in het tehuis. Met het voordeel van achteraf terugkijken kan ik zeggen dat ik ‘een beetje’ weg had moeten laten. Ik ken de DRC niet anders als een schoon en opgeruimd tehuis, maar nu was er veel rommel door bouwwerkzaamheden, bladderende verf en beschadigd sanitair. Op mij maakt het de indruk van gebrek aan zorg en verantwoordelijkheidsgevoel. Zien ze zelf niet hoe het er uit ziet of kan het ze niet schelen, dat is de vraag. Voor mij is helder dat er minimaal heel flink moet worden opgeruimd, schoongemaakt en vooral beter moet worden onderhouden.
De beelden spreken voor zichzelf.
De snelle en oppervlakkige passant zou het kunnen laten bij het ‘een schop onder de kont geven’ van de betrokkenen, maar daarmee doe je hen, de DRC en vooral de kinderen te kort. Veel te kort. Het tehuis is gevestigd in een van de overheid gehuurd pand waar men – vanwege monumentale waarden – niets aan mag veranderen. Zo is de trap naar de bovenverdieping al een uitdaging voor mensen zonder enige handicap, laat staan voor mensen met….
Daarom hangt de was ook beneden te drogen, wat rommelig oogt, terwijl het prima boven uit het zicht kan hangen. Maar daar kunnen verreweg de meeste kinderen niet komen en dus gaat die oplossing niet door. Ook aan de indeling, drempels en deuropeningen mag niets gebeuren. Dus raken deze nogal eens beschadigd door rolstoelen en dergelijke wat niet bijdraagt aan een goed verzorgde omgeving. Voor alle veranderingen moet tevoren toestemming worden gevraagd aan de autoriteiten, die het overduidelijk weinig kan schelen dat het leven van de veelal gehandicapte gebruikers van het pand ernstig wordt gehinderd.
In acht genomen de bijkomende overheidseis dat de slaapvertrekken en sanitaire voorzieningen voor jongens en meisjes beter moeten worden gescheiden, is het de vurige wens van de DRC om elders een geheel nieuw gebouw neer te zetten. Met alle benodigde voorzieningen: ramps, invalidetoiletten, goed schoon te houden, veel bergruimten, goede toegankelijkheid en nog veel meer. Want de DRC wil de kinderen die ze opvangt graag de beste omgeving bieden waarbij aandacht voor de omgeving – zowel binnen als buiten het tehuis – juist heel belangrijk is. Op de huidige locatie is dat gewoonweg niet te realiseren.
Enkele jaren geleden liep de aankoop van grond voor de nieuwbouw uit op een enorm fiasco doordat de toenmalige DRC-voorzitter grootschalig bedrog pleegde en niet schroomde om de DRC en menig vrijwilliger heel veel geld afhandig te maken. Gelukkig heeft hij zijn straf (een jarenlange gevangenisstraf) gekregen en heeft het huidige DRC bestuur schoon schip gemaakt. Alle schulden zijn afgelost. Dan is het wel weer logisch dat onderhoud aan het huidige onderkomen tijdens de pandemie enigszins op de achtergrond is geraakt
Tijd dus voor een nieuwe start op een geheel nieuwe locatie: in Gagalphedi, zo’n 10 kilometer buiten Kathmandu is een stuk land aangekocht voor de nieuwbouw. De locatie is prachtig, ruim genoeg, met een adembenemend uitzicht en de luchtkwaliteit is er zoveel beter dan in de stad. Het bestuur heeft geleerd van het bedrog van haar voorganger en heeft daarom deskundige hulp ingeschakeld, zodat dit keer alles juridisch goed is geregeld. Nu de inkt onder de landaankoop-overeenkomst droog is, is het tijd voor plannen maken. Als 4 Smiling Faces willen we dolgraag meedenken en helpen om dit mooie project van de grond te krijgen. Dat verdient de DRC, maar vooral ook de kinderen die er worden opgevangen.
Studiebeurzen
Na gesprekken met de ontvangers van onze studiebeurzen (zowel de huidige als inmiddels afgestudeerden) is het volstrekt helder dat deze letterlijk en figuurlijk van levensbelang zijn. Alle jonge vrouwen die we hebben gesproken zijn er duidelijk over: zonder de beurs van 4 Smiling Faces zouden ze op jonge leeftijd (16-18 jaar) zijn uitgehuwelijkt omdat hun families niet langer (financieel) voor hen kunnen zorgen. En na een huwelijk worden vrouwen in Nepal wat dat betreft de verantwoordelijkheid van de schoonfamilie. Waarschijnlijk waren ze dan ook al moeder van een of meerdere kinderen. Iets waar ze zonder uitzondering absoluut niet aan moeten denken. Ze willen zelf bepalen waar, wanneer en met wie ze trouwen. Voor hen is de beurs het verschil tussen geleefd worden en zelf je eigen leven leiden. Zonder onze hulp was hun leven ‘dark, so very dark’, verwoorde een van het.
NWCSS-weeshuis
Het NWCSS-weeshuis was altijd ons zorgenkindje, maar heeft de afgelopen jaren met overheidssteun behoorlijk wat upgrades gehad. De aardbevingsschade is hersteld, het terrein is afgebakend met een muur, de veiligheid is verbeterd en voorzieningen binnen zijn op orde. Of in ieder geval enorm verbeterd sinds ons laatste bezoek.
Maar ook hier geldt dat opruimen en schoonmaken te wensen overlaat. Nu is het natuurlijk ook niet gemakkelijk om een huis waar 26 kinderen wonen schoon en opgeruimd te houden, maar toch. Zelfs als je je westerse blik en maatstaven loslaat, kan je je toch niet onttrekken aan de gedachte dat hier met wat simpele ingrepen, discipline en vooral betrokkenheid en verantwoordelijkheidsgevoel een wereld is te winnen.
SHCOP
De buitenschoolse opvang SHCOP loopt op rolletjes en functioneert goed. Er is een duidelijke rolverdeling tussen het liefdevolle personeel en dito vrijwilligers, die ook wordt nageleefd. De dagelijkse routine voor de kinderen is helder en dat geldt ook voor de regels die er gelden. Er wordt dagelijks opgeruimd en schoongemaakt. Dat neemt niet weg dat er wensen zijn voor verdere verbeteringen, waarmee de zorg voor en opvang van de kwetsbare kinderen nog verder kan worden verbeterd.
Lotus Family
Ook bij de Lotus Family Foundation gaat het goed. Met veel liefde en zorg leiden Iman en Bini het reilen en zeilen van hun 15-koppige pleeggezin in goede banen. Huis en tuin zien er goed verzorgd uit en zijn overduidelijk een prettige omgeving voor de kinderen om in op te groeien.
Toch zijn ook hier veel punten die het leven voor het gezin nog beter kunnen maken. Een daarvan hebben tijdens deze reis al kunnen verwezenlijken: na 8 maanden is er eindelijk weer een wasmachine. Het behoeft geen uitleg dat dat een groot goed is voor een gezin met dertien kinderen.
Balans
Per saldo is de conclusie gerechtvaardigd dat er nog meer dan genoeg uitdagingen zijn voor 4 Smiling Faces. De grootse is wel het overtuigen van betrokkenen dat zorg, aandacht en verantwoordelijkheid voor de omgeving (binnen de tehuizen) begint bij jezelf. In de Engelse taal is daar een mooi woord voor: houseproud. Daar ontbreekt het hier nog wel eens aan. Leading by example, maar dan wel door het goede voorbeeld te geven! Daarmee lever je een wezenlijke bijdrage aan de gezondheid en welzijn van de kinderen.
Het is hard en ook pijnlijk om vast te stellen dat sommige eerder gedane projecten in ieder geval deels door gebrek aan zorg in slechte staat verkeren. Daar moeten we het gesprek over aangaan, want dat moet veranderen. Ook moeten we constateren dat we niet alles kunnen veranderen. De zorg voor de openbare ruimte, de aanpak van corruptie en de voltooiing van de infrastructuur liggen buiten onze invloedsfeer.
Wat in al die jaren niet is veranderd, is de spirit van de Nepalezen: zij klagen niet, zitten niet bij de pakken neer en gaan gewoon door met er het beste van te maken. De mensen zijn en blijven vriendelijk, open en behulpzaam. Maar als je even verder kijkt dan je neus lang is en je oor te luisteren legt, zie en hoor je de echte verhalen waar men over het algemeen niet mee te koop loopt. Nepal en haar inwoners hebben door de jaren heen veel (natuur)rampen en ellende (geweld, verdeeldheid) moeten doorstaan, maar ondanks al die tegenspoed is het nog steeds een sterk, trots en onafhankelijk land en volk dat niet opgeeft. Nooit.
Als 4 Smiling Faces moeten we doen wat we kunnen: langzaam maar zeker de hele waslijst aan projecten afwerken waar we de komende maanden en jaren flink mee aan de bak moeten. Dus, handen uit de mouwen en aan de slag. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Op een persoonlijke noot: bezoek aan een land als Nepal maakt mij altijd weer duidelijk dat ik me als meisje bijzonder gelukkig mag prijzen dat ik in Nederland ben geboren. Ik zal nooit beweren dat Nederland perfect is, want we weten allemaal dat dat zeker niet het geval is, maar in vergelijking met Nepal is ons land op heel veel fronten zoveel beter. Zeker voor het vrouwelijke geslacht.
André, dank voor je goede gezelschap en waardevolle input. Wat een mooi avontuur was het; ik ben blij dat ik het met jou mocht delen.
Een huishouden met 13 kinderen en 3 volwassenen leeft al 8 maanden zonder wasmachine. De vorige heeft het na verschillende reparaties uiteindelijk opgegeven. Sindsdien wordt de was met de hand gedaan. Dat kost veel tijd, die je beter aan andere dingen kunt besteden.
Wat is de oplossing?
Aanschaf en plaatsing van een nieuwe wasmachine; hoe groter hoe beter.
Wat is het resultaat?
Schone was, geen handwas meer en veel meer tijd voor andere, meer belangrijkere dingen.
